Читаю отрывок из романа «Преступление и наказание» Ф.М. Достоевского в переводе на эсперанто. Начало главы VII первой части романа. Перевод Андрея Парфентьева, 1993 г.
La pordo, same kiel antaŭe, malfermiĝis je tre streta fendo, kaj denove du akraj malfidemaj okuloj pikis lin el malhelo. Raskoljnikov konfuziĝis kaj preskaŭ faris gravan eraron.
Timante, ke ŝi ne kuraĝos resti kun li duope, kaj ne esperante ke lia aspekto forigos ŝian malfidon, li prenis la anson kaj tiris al si la pordon, ke la oldulino ne povu refermi ĝin. Ŝi nek retiris la pordon al si, nek ellasis la anson, kaj pro tio li preskaŭ eltiris ŝin kune kun la pordo al la ŝtuparo. Vidante, ke ŝi staras en la kadro de la pordo barante la vojon, li ekiris rekte kontraŭ ŝin. Tiu time desaltis, volis diri ion, sed ne povis kaj rigardis lin per rondaj okuloj.
— Bonan vesperon, Aljona Ivanovna, — li komencis laŭeble senĝene, sed la voĉo malobeis lin, rompiĝis kaj ekvibris, — por vi… mi alportis aĵon… sed prefere ni venu ĉi tien… al lumo… — Kaj lasinte ŝin, li sen invito eniris la ĉambron. La oldulino kuretis post lin; ŝia lango malnodiĝis.
— Dio! Por kio vi?.. Kiu vi estas? Kion vi volas?
— Pardonu, Aljona Ivanovna… via konato… Raskoljnikov… jen mi alportis la garantiaĵon, kiun mi antaŭ nelonge promesis… — Kaj li etendis al ŝi la garantiaĵon.
